Taciz

Taciz, tecavüz ve tasallut cinsinden ne varsa, son zamanlarda hepsi artık vak’a-i âdiyyeden oldu; gündemi bu hadiselerle alâkalı haberler teşkil ediyor.

Sadece şimdilerdeki tecavüzler değil, çok önceleri yaşanmış olanları da tartışılıyor. Geçmişte başlarına gelenleri utanç, aileden ve çevreden çekinme yahut “etraf her türlü lâfı edebilir” endişesi ile o zaman cesaret edip de söyleyememiş olan tecavüz kurbanları ırz ve ahlâk düşmanlarından artık hesap soruyorlar.

Taciz konusunda bundan seneler önce yayınlanan ve bu ahlâksızlığın değişmeyen dertlerimizden olduğunu gösteren eski bir makaleyi aşağıda aynen naklediyorum:

“…Uzunca boylu, iri kemikli, güçlü kuvvetli bir adam durduğa yerden uzandı karşı tarafta pencerenin kenarında daran kocaman burunlu, baygın nazarlı, esmer bir adamın yakasından çekti:

- Edebinle dur!

- Ne demek istiyorsun?

- Sana o kadar söylüyorum. Yanında duran kadın, benim karımdır. Deminden beri ne halt karıştırdığını görüyorum, istersen in, kozumuzu sokakta pay edelim.

Yakalanan zanpara kemküm etti fakat tramvaydan inmeye kıyışamadı. Hasmının Harbiye’ye kadar küfürsüz tarafından ağır tarizlerine tahammül etti. Harbiye’de inerken ailesine tecavüz edilen sinirli adam da arkasından inmek istedi; bırakmadılar, yazık oldu. Kalabalıkta bir kadın vücuduna sürünmeyi kâr sayan bu Kalpakçılarbaşı zanparasının tertemiz dayak yediğine şahit olmak isterdim.

Memlekette bir çok değişiklikler olmasına rağmen hâlâ bu eski zanpara zihniyetinin mevcut olmasına şaşmamak elden gelmiyor. Eskiden sokaklarda kadınlara söz atmak, sırasını düşürünce çimdiklemek bir eğlence idi.

Ve, İstanbul zanparası klâsik bir tipti. Modaya daima dozunu biraz daha arttırmak suretiyle riayet eder ve her hafta bir seyir yerinde hazır bulunurdu.

Donanma gecelerinde hammal Cemal güruhu, bilhassa softalar sokaklara dökülürler; rasgeldikleri kadınları mıncıklarlar, her tarafta ciyak ciyak dişi sesleri işitilirdi. Bazan karanlıkta körpe bıldırcınların arasında büyük hanımm kart vücudu da taarruza uğrardı. O zamanlar için bu bir zevk olacaktı ki yedikleri çimdikler, işittikleri bayağı sözler onları her fırsatta feneri yakıp yine sokağa uğramaktan menedemiyordu.

Bu klâsik zanparaların o zaman “harfendazlıkları” kimya formülleri gibi basmakalıptı. “Meşhur-ı iltifâtınızım güzelim!”, “Hâlime merhametin yok mu a zalim!” gibi soğuk cümleler sarfedilir, bazan bu soğukluğun fındık fıstık atmak suretiyle de tesiri ziyadeleştirilirdi.